موارد مصرف

جنتامایسین در درمان عفونت های جدی مانند سپتی سمی و سپسیس نوزادان، مننژیت وسایر عفونت های CNS، عفونت مجاری صفراوی، پیلونفریت حاد یا التهاب عفونی حاد پروستات وهمراه با یک پنی سیلین در درمان اندوکاردیت ناشی از اترپتوکوکوس ویریدانس یا استرپتوکوکوس فکالیس، پنومونی در بیماران بستری ومننژیت لیتر یابی مصرف می شود.

   موارد منع مصرف

در صورت ابتلای بیمار به میاستنی گراو این دارو نباید مصرف شود.

   هشدار

1- فاصله بین دفعات مصرف دارو در بیماران مبتلا به عیب کار کلیه باید افزایش داده شود . 

2- مصرف این دارو در بیماران سالخورده مبتلا به پارکینسون و نوزادان باید با احتیاط فراوان صورت گیرد. 

3- از مصرف طولانی مدت این دارو باید خوداری کرد.

   عوارض

آسیب بخش حلزونی گوش، مسمومیت برگشت پذیر کلیه، به ندرت کاهش منیزیم خون به ویژه در مصرف طولانی مدت و کولیت پسودوممبران از عوارض احتمالی این دارو هستند.

   نكات

1- از آنجا که دفع آمینوگلیکوزیدها عمدتاً کلیوی است و غلظت این داروها در ادرار زیاد خواهد بود، بیمار باید به اندازه کافی آب یا مایعات مصرف کند تا غلظت زیاد دارو موجب آسیب به مجاری ادراری نشود. 

2- تزریق زیر جلدی جنتامایسین توصیه نمی شود، زیرا دردناک خواهد بود. 

3- مقدار مصرف جنتامایسین به ویژه در بیمارانی که دچار سوختگی شده اند یا عمل جراحی در پیش دارند و در زنان باردار یا مبتلا به بیماری های زنان ممکن است کمتر یا بیشتر از مقدار توصیه شده باشد که این به دلیل تفاوت زیاد بین نیاز این گروه بیماران به دارو است. 

4- از آنجا که احتمال تشکیل کمپلکس بین جنتامایسین و سایر داروها وجود دارد، مخلوط کردن این دارو با سایر داروها در یک محلول توصیه نمی شود.

   ميزان مصرف

بزر گسالان : مقدار مصرف این دارو از راه تزریق عضلانی، تزریق آهسته وریدی یا آنفوزیون 2-5 mg/kg/day در مقادیر منقسم و در فواصل 8 ساعت می باشد . در صورت ابتلای بیمار به عیب کار کلیه فاصله زمانی بین دفعات مصرف دارو بر اساس کلیرانس کرآتینین تعیین می شود. 

کودکان : در کودکان با سن کمتر از2 هفته به مقدار 3mg/kg/day هر 12 ساعت و در کودکان با سن 2 هفته تا 12 سال به مقدار 2mg/kg هر 8 ساعت مصرف می شود. مقدار مصرف این دارو از راه تزریق داخل غلاف طناب نخاعی 1mg/kg(تا حداکثر 5mg/kg در صورت نیاز ) همراه با میزان 2-4 mg/kg/day در مقادیر منقسم هر 8 ساعت به صورت تزریق عضلانی می باشد.

   تداخل

در صورت مصرف همزمان آمینوگلیکوزیدها با سفالوسپورین ها ( به ویژه سفالوتین )، آمفوتریسین، سیکلوسپورین وداروهای سیتوتوکسیک، خطر بروز مسمومیت کلیوی ( واحتمالاً مسمومیت گوشی ) افزایش می یابد. مصرف همزمان آمینوگلیکوزیدها با نئوستیگمین و پیریدوستیگمین، به دلیل اثر آنتاگونیستی اثر این داروهای کولینرژیک را کاهش می دهد. مصرف همزمان آمینوگلیکوزیدها با داروهای مسدد عصب – عضله ممکن است موجب ضعف بیشتر عضلات اسکلتی، ضعف تنفس و حتی آپنه شود. خطر بروز مسمومیت گوشی در صورت مصرف آمینوگلیکوزیدها با داروهای مدر گروه لوپ ممکن است افزایش یابد . از مصرف همزمان دو یا چند آمینوگلیکوزید با یکدیگر و مصرف همزمان این داروها با کاپرئومایسین باید خوداری کرد، زیرا خطر بروز مسمومیت گوشی وکلیوی و انسداد عصب – عضله ممکن است افزایش یابد. در مورد تداخل آمینوگلیکوزیدها با داروهای مدر بالقوه سمی برای گوش به تک نگار کلی این داروها مراجعه شود.